ကမၻာ့ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားသို့ ပန္ၾကားလႊာ

Snapshot

Saturday, 26 September 2009 16:26

ျမတ္စြာဘုရားသည္ သူ၏ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေန႔စဥ္ လုပ္ငန္းစဥ္ တို႔တြင္ သတၱ ေလာကႀကီး၏ အေျခအေနကို တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ညဥ့္လွ်င္ ေျခာက္ႀကိမ္မွ် ၾကည့္႐ႈေတာ္ မူျခင္းသည္ အလြန္ အေရးပါေသာ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ရပ္ အျဖစ္ ပါဝင္ပါသည္။ သတၱေလာကႀကီး၏ အေျခအေနသည္ သို႔မဟုတ္ ေဒသတစ္ခု၊ သတၱဝါ တစ္စုစု၏ အေျခအေနသည္ ကာမရာဂ လြန္ကဲ ေသာင္းၾကမ္းသည္ဟု ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ထိုကာမရာဂကို ၿငိမ္းေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ သမာဓိ က်င့္စဥ္ကို ညႊန္ျပေတာ္မူသည္။
ရံခါ ေဒသတစ္ခု သတၱဝါတစ္စုစုမွာ သို႔မဟုတ္ မင္းစိုးရာဇာတို႔ေလာကမွာ အာဏာ မက္ေမာမႈတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္ျခင္းမ်ားသည္ကို ျမင္ေတာ္ မူလွ်င္ ေဒါသကိုႏွိမ္ႏွင္းဖုိ႔ ေမတၱာလမ္းစဥ္ကို ညႊန္ၾကားေတာ္မူသည္။
ရေသ့ ရဟန္း ေယာဂီ သမဏျဗဟၼဏ တုိ႔ေလာက၌ ဓမၼႏွင့္အဓမၼအျငင္းပြား၍ ျငင္းခုံ ကြဲျပားၾကသည္ကို ျမင္ေတာ္မူလွ်င္ ထုိသမဏ ျဗဟၼဏတို႔အား ပညာလမ္းစဥ္ကို လိုက္နာ က်င့္သံုးၾကဖို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
ဤသို႔ျမတ္စြာဘုရားသည္ သတၱဝါေလာ ကႀကီး၏ အေျခအေနကို ႐ႈျမင္သံုးသပ္၍ အေျခအေနအားေလ်ာ္စြာ က်င့္သံုးပံုနည္းစနစ္မ်ားကို ေဟာၾကားညႊန္ျပေတာ္မူသည္ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား အတုယူလိုက္နာေဆာင္ရြက္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မ်က္စိႏွင့္နားကို က်ယ္က်ယ္ဖြင့္၍ ေလာကႀကီး၏အေျခအေနကို အစဥ္မျပတ္ ၾကည့္႐ႈသံုးသပ္ ေနသင့္ပါသည္။
လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္အရ အစဥ္မျပတ္ ၾကည့္႐ႈ ျဖည့္စြက္ေပးဖို႔ရန္မွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ တာဝန္တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဓမၼကို ျဖန္႔ခ်ိျခင္းသည္ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ ဓမၼႏွင့္လူသား တျခားစီ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဓမၼႏွင့္လူသား တစ္ထပ္ တည္းက်ေအာင္ ျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ပါမွ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္စံုမည္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔မွသာ လူသားအမ်ားစုတို႔က ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ လူ႕ေလာကႀကီး အတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ် ေက်းဇူးတင္လာၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ တစ္ဟုန္ထိုး တိုးတက္ထြန္းကားလာေသာ ယေန႔ေခတ္၌ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္စြက္ႏိုင္ေသာ ေလာကႏွင့္ဓမၼကို တစ္သားတည္း က်ေအာင္ ဦးမေဆာင္ႏိုင္ေသာ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္တို႔ကို လူသားတို႔က တစ္ေန႔တျခား လူ႔ေလာကႀကီး၏ အပိုအလွ်ံမ်ားသဖြယ္ ျမင္လာေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ယေန႔လူငယ္အခ်ဳိ႕ကဆိုလွ်င္ ဘာသာေရးမွ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ပင္ ႀကိဳးစားေနၾကၿပီး သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာသည္သာလွ်င္ ေလာကကို ေကာင္းက်ဳိးျပဳသည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ ျမင္လာေနၾကေပၿပီ။
သို႔ေသာ္ ထုိသိပၸံႏွင့္ နည္းပညာသည္ ေလာကေကာင္းက်ဳိးကို ျပဳပင္ျပဳျငားေသာ္လည္း လူေလာကႀကီးကို လူညြန္႔တံုးေအာင္ သတ္ျဖတ္ ႏွိပ္စက္သည္မွာလည္း ယင္းတို႔ပင္ ျဖစ္ၾကသည္ကို သတိျပဳၾကရန္ လိုအပ္လွပါသည္။ တက္ထရာဆိုင္ကလင္း ေဆးသည္ အဖ်ားေပ်ာက္ေဆး တို႔တြင္ အေကာင္းဆံုးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အစာအိမ္ကို ေလာင္ကြၽမ္းေစကာ ေရာဂါတစ္မ်ဳိး ထပ္တိုးေစသည္မွာလည္း ဤေဆးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(၅၊၈၊၁၉၄၇)ရက္တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရွိ နာဂါဆာကီႏွင့္ ဟီ႐ိုရွီးမားၿမိဳ႕တို႔မွာ လူသိန္းေပါင္း မ်ားစြာကို သတ္ခဲ့ေသာ အဏုျမဴဗံုးသည္ သိပၸံဆရာမ်ား တီထြင္ခဲ့ေသာ လက္နက္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဘာသာေရးတိုင္းသည္ လူသားတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ အသီးသီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပးႏိုင္ၾကၿပီး လူသားတို႔စိတ္ႏွလံုးကို ယဥ္ေက်းေစႏိုင္သည္ဟု ကြၽႏု္ပ္တို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္၌ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းဆာင္ အားလံုးသည္ လူ႕ေလာကႀကီး၏ မရွိမျဖစ္ လုိ္အပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း လူသားအမ်ားစု နားလည္ခံယူလာေအာင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမတ္ဗုဒၶ လက္ထက္ေတာ္ကာလက ကု႐ုတိုင္း၊ ထုလႅေကာ႒ိကၿမိဳ႕သို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေရာက္သြားေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶ၏ဓမၼကို နာၾကားရသျဖင့္ ဘီလ်ံနာသူေ႒း ရ႒ပါလရဟန္း ျပဳခဲ့သည္။ ဘီလ်ံေပါင္း မ်ားစြာေသာ ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကိုစြန္႔၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ေသာ အရွင္ရ႒ပါလကို ေကာရဗ်မင္းႀကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ေမးေလွ်ာက္ပါသည္။
''အရွင္ဘုရားသည္ ဤမွ်ႀကီးက်ယ္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာေတြကိုစြန္႔ၿပီး မည္သည့္ခ်မ္းသာ သုခကို ျမင္၍ ရဟန္းျပဳခဲ့ပါသနည္း''
အရွင္ရဌပါလက ျပန္လွန္၍ ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။
''ဒကာေတာ္မင္းႀကီး ရေသ့ရဟန္းတို႔ အေပၚမွာ သင္သည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ျမင္ပါသနည္း''
မင္းႀကီးကဆိုပါသည္။
''လူေတြဟာ စီးပြား ပ်က္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိး ပ်က္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ က်န္းမာေရး ပ်က္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ စားဝတ္ေနေရး အခက္ေတြ႕တဲ့ လူေတြဟာ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ ဝင္လုပ္ၿပီး စားစရာ၊ ဝတ္စရာ၊ ေနစရာ ေတြကို ရွာၾကတာပဲ''။
တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူသားေတြ အတြက္ ဘာအက်ဳိးေက်းဇူးမွ မျပဳသည့္ အဓိပၸာယ္ကို မင္းႀကီးက ဆိုလာသည္။ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ လူပိုေတြ အေခ်ာင္သမား ေတြလို႔ျမင္တဲ့ အျမင္ရွိ သူအခ်ိဳ႕ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ လက္ထက္ေတာ္ အခါကပင္လွ်င္ ရွိဖူးပါသည္။ ပညာမဲ့ေသာ လူသားတို႔ ဤသို႔ျမင္သည္မွာ အလြန္အေရးမႀကီး လွေသာ္လည္း ေကာရဗ် မင္းကဲ့သို႔ မင္းစိုးရာဇာတုိ႔က ဤအျမင္မ်ဳိး ရွိသည္မွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား သတိျပဳစရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အရွင္ရဌပါလ၏အေျဖမွာ---
၁။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္။ သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ တည္ၿငိမ္မႈမရွိဘူး။ ငါသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၌ ဘဝ၏ တည္ၿငိမ္မႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ဝင္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေျဖပါသည္။
အရွင္ဘုရား၏ ဘဝတည္ၿငိမ္မႈကို ဘာႏွင့္တည္ေဆာက္သလဲဟု
မင္းႀကီးကေမးလွ်င္ အရွင္ရဌပါလက ငါ့ဘဝရဲ႕ တည္ၿငိမ္မႈကို ဓမၼျဖင့္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျဖၾကားလိုက္သည္။
၂။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ ေနပါသည္။ ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ သာသနာေတာ္၌ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးကို ၿငိမ္းေအးေစဖို႔ ဝင္ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘဝမီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားကို ဓမၼျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
၃။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အိုနာေသ သံုးမ်ဳိးတို႔ ႏွိပ္စက္ေသာအခါ ဘယ္တန္ခိုးရွင္မွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရဘူး။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဒုကၡသံုးမ်ဳိးတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ငါသည္ သာသနာေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုဒုကၡသံုးမ်ဳိးတို႔ကို ငါသည္ ဓမၼျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
၄။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာ ေတြဆိုတာ တကယ္စင္စစ္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ အျဖစ္ ဘာကိုမွ မပိုင္ဆိုင္ၾကဘူး။ ငါ့ဥစၥာဟု ေျပာေနၾကေသာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာထက္ ပို၍ ေျပာဆိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိၾကဘူး။ ႏွစ္တစ္ရာ မျပည့္မီမွာ ထိုပိုင္ဆိုင္မႈ အားလံုးတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ၾကရစၿမဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၌ ငါသည္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာရွာဖို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ငါက်င့္ထားေသာ ဓမၼအားလံုးတို႔ကို ငါပိုင္ခဲ့ေလၿပီဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
၅။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး သတၱဝါေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးသည္ မည္သည့္ပစၥည္းဥစၥာ မည္သည့္ ရာထူးအာဏာတို႔ မည္မွ်ပင္ ရထားၾကေစကာမူ အလိုမျပည့္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အလိုရွိေနသမွ် မည္သို႔ပင္ ျဖည့္ၾကေသာ္လည္း အလုိကား မျပည့္ၾကေပ။ အလုိမျပည့္မီမွာပင္ လူသားအားလံုးတို႔ ေသၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ ျမတ္ဗုဒၶသာသနာ၌ ငါ၏ အလုိဆႏၵတို႔ကို ပစၥည္းဥစၥာ ရာထူးအာဏာတို႔ျဖင့္ မျဖည့္ဘဲ ဓမၼျဖင့္ ျဖည့္ခဲ့ေလၿပီ။ လိုသည္ဆိုသည့္ ေလာဘ၏ ေနရာ၌ ဓမၼျဖင့္ အစားထိုးႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ကြၽႏ္ုပ္ အလိုျပည့္ခဲ့ေလၿပီဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
၆။ ဒကာေတာ္မင္းႀကီး လူသားတို႔သည္ ''လိုသည္ လိုသည္''ဆိုသည့္ လိုအပ္ခ်က္ ကို ရွာေဖြ ျဖည့္စြက္ၾကရာ၌ လိုအပ္ခ်က္တို႔ကုိ အဆံုးမသတ္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တဏွာေလာဘ၏ ေက်းကြၽန္မ်ားအျဖစ္သာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရေလသည္။ ငါသည္ တဏွာ၏ ေက်းကြၽန္အျဖစ္က လြတ္ဖို႔ရန္ အတြက္ ရဟန္းဝတ္ခဲ့သည္ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔လွ်င္ အရွင္ရဌပါလ၏ မြန္ျမတ္ေသာ မွန္ကန္ေသာ ရဟန္းျပဳျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔ကို မင္းႀကီး ၾကားေသာအခါ အလြန္ပင္ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ခဲ့ေလသည္။ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ျခင္းေၾကာင့္ သူစြပ္စြဲခဲ့မိေသာ အျပစ္တို႔ကို ေတာင္းပန္ဝန္ခ် ကန္ေတာ့ခဲ့သည္။ ဤေန႔မွစ၍ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ပါ၏ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့ေလသည္။
သို႔ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ယေန႔ႏိုင္ငံအသီးသီး လူမ်ဳိးအသီးသီး စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းတို႔ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႕ ေနၾကရေသာ ကာလ၌ ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ လူသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္၍ စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲ ေတြ႕ေနၾကရသည္ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား အားလံုး ျမင္ေတြ႕ေနၾကရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္း ႏိုင္ငံေရး အၾကပ္အတည္း ဘာသာေရး အၾကပ္အတည္း ဤသံုးခုတို႔သည္ တျခားစီ မေနၾကဘဲ အျပန္အလွန္ မွီတြယ္၍ ေနတတ္ၾကေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးစီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ လူအမ်ားစု အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနၾကရသည္ကို ၾကည့္၍ ကြၽႏု္ပ္တို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဘာသာေရး အလုပ္လက္မဲ့ မျဖစ္ရေလေအာင္ အထူး သတိျပဳၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အေနနဲ႔ မိမိတုိ႔လုပ္ေဆာင္ၾကရမည့္ လူမႈေရး အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းမ်ား၊ ပိဋကတ္ သင္ၾကားပို႔ခ်ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ ကမၼ႒ာန္း က်င့္ႀကံ အားထုတ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ယေန႔ေခတ္၌ ႏွစ္ဆတိုး ႀကိဳးစား၍ လုပ္ေဆာင္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ အရွင္ရဌပါကကို ေကာရဗ်မင္းႀကီး စြပ္စြဲသလို အစြပ္စြဲ မခံၾကရေလေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေကာရဗ် မင္းႀကီးကဲ့သို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္တို႔ အေပၚ အထင္အျမင္ ေသးၾကသည့္ လူတို႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ ရေအာင္ အရွင္ရဌပါလကဲ့သို႔ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ လႈပ္ရွားေနေသာ ကမၻာကို တည္ၿငိမ္မႈရွိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔မွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ တာဝန္ ျဖစ္ေပသည္။ ကမၻာကို တုန္လႈပ္ေစေသာ လူေတြထဲမွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား မပါဝင္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါသည္။ လူ႔ေလာကႀကီး၏ လိုအပ္ခ်က္တို႔ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဝိုင္းဝန္းျဖည့္စြက္ ေပးႏိုင္ၾကဖို႔ အားထုတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ လိုအပ္ခ်က္ကို ဆိုလိုပါသည္။ သို႔မွသာ ကမၻာ့လူသားအမ်ားစုက ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ တို႔သည္ ကမၻာ့လူသားအားလံုး တို႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ အထူး အားကုိးထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္သည္ဟု သိျမင္လာၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤ သည္ကား ကြၽႏု္ပ္၏ ေတာင္းဆိုမႈပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။
ပူေလာင္ေနေသာ ကမၻာမွာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ မီးသတ္သမားမ်ားသဖြယ္ ကိေလသာမီး ေသာကမီး စစ္မီးတု႔ိကို ၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ ကမၻာ့ေရးရာမွာ ပါဝင္ၾကရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့ေလာကကို မီးဝိုင္း႐ႈိ႕ေသာ လူေတြထဲမွာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ မပါဝင္ႏိုင္ေပ။ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လူသားတို႔ထံမွ ဘာကိုမွ် မေတာင္းဆိုၾကပါ။ သို႔ေသာ္ '' Jealousy ကို Joy ေျပာင္းၾကပါ။ Evil ကို Good သို႔ေျပာင္းၾကပါ။ Ignorance ကို Enlightenment သို႔ ေျပာင္းၾကပါ။ အဝိဇၨာမွ ဝိဇၨာသို႔ ေျပာင္းၾကပါ'' ဟူေသာ Change ကို တကယ္ပဲ ေတာင္းဆိုလိုပါသည္။
သီတဂူ စန္းလပမာ ခ်မ္းျမသာယာရွိၾကပါေစ။
ေဒါက္တာအရွင္ဉာဏိႆရ အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ Ph.D., Litt.
သီတဂူ ကမၻာ့ဗုဒၶတကၠသိုလ္၊ စစ္ကိုင္း။

ေ႐ႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ …

Wednesday, 23 September 2009 19:31 ၾကည္ေဝ
Irrawaddy

၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာ ၂၆
ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ အခ်ိန္
ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ေရႊတိဂံုဘုရား။

ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ႕ ဘက္မုခ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစံု၀တ္ျပီး လက္နက္မ်ား၊ ဒိုင္းမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ လံုထိန္းမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ားက သံဃာေတာ္ မ်ားအား တားျမစ္ေနသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရသည္။

၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ လႈပ္ရွားမႈအတြင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ ေမတၱာပုိ႔ ဆုေတာင္းေပးေနၾကေသာ ရဟန္းသံဃာမ်ား (ဓာတ္ပုံ- ျမတ္မုိးေမာင္/ဧရာ၀တီ)

အေရွ႕ဘက္မုခ္မွဆိုင္ခန္းမ်ားေရွ႕တြင္ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးကလည္း အေျခအေနကို ေစာင့္ ၾကည့္ ေနဆဲ၊ သံယာေတာ္မ်ားက သံဆူးႀကိဳး ဘယ္ရီမ်ားျဖင့္ ပိတ္ထားေသာ ေနရာထိပ္နားမွာပင္ ေရႊတိဂံု ေစတီ ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူထိုင္ကာ စတင္ဘုရားရွိခိုးေေတာ့သည္။

ထိုဘုရားရွိခိုးသံမ်ား မဆံုးမီပင္ ရႊီးခနဲအသံတသံၾကားလိုက္ရျပီးေရွ႕ထိပ္မွ သံဃာမ်ားကုိ လံုထိန္းမ်ားက လက္ကိုင္တုတ္မ်ားျဖင့္ တခြပ္ခြပ္ႏွင့္ စတင္ရိုက္ႏွက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ထို႔ေနာက္ ရြီးခနဲေနာက္တသံကို ၾကားလိုက္ရစဥ္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာသည္ ျဖန္းခနဲ မီးႏွင့္ပက္ခံလိုက္ရသလို ပူ ေလာင္သြားသည္။ ထုိစဥ္ လက္တဘက္က လက္ေကာက္၀တ္ကို လာဆြဲေခၚသည္ကို သိလိုက္ျပီးအားတင္း ကာ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ေသာ္လည္း အျပာေရာင္ လြင္ျပင္ၾကီးမွ အပ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့။

ေဘးမွာ ေရွ႕မွာ တခြပ္ခြပ္ႏွင့္ရိုက္သံ၊ တရႊီးရႊီးႏွင့္ပစ္သံတုိ႔အျပင္ေအာ္ဟစ္သံေတြ ေျပးသံလႊားသံေတြက လည္း တခုခုျဖစ္ေနျပီ ဆိုသည္ကိုသိလာေစျပီး၊ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ လာဆြဲေခၚေသာလက္ကို အားတင္းဆုပ္ ကိုင္ကာ ေသြးရူးေသြးတန္း ေျပးလိုက္လာမိသည္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းတခုထဲ ေျပး၀င္မိေၾကာင္း သိရ သည္။

အိတ္ထဲမွ ေရသန္႔ဘူးကိုထုတ္ကာ မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ေလာင္းခ်လိုက္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပူေလာင္မႈက ေပ်ာက္မသြားသလို မ်က္လံုးႏွစ္လံုးစလံုး က်ိန္းေနျပီး ျမင္ကြင္းတို႔သည္လည္း မသည္းကြဲေသး။ ေနာက္မွ သိရသည္က မ်က္ရည္ယိုဗံုးႏွင့္ အေပါက္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏ အုတ္တံတိုင္းကြက္ေပါက္ကေလးမ်ားကေန အျပင္ဘက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္။ မသည္းမကြဲႏွင့္ပင္ ျမင္ရသမွ်ကေတာ့ သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား လံုထိန္းမ်ားက ေနာက္က ေျပး လိုက္ျပီး ရိုက္သည္။

လဲက်သြားေသာ သံဃာမ်ား၊ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ လူမ်ားအား စစ္သားမ်ားက ဒယဥ့္တိုက္ဆြဲကာ အသင့္ေခၚ ေဆာင္ထားေသာ ဒိုင္နာ ကားမ်ားေပၚသုိ႔ ပစ္တင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ေနရသည္။

ေၾကာက္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ ဒူးမ်ားတဆတ္ဆတ္တုန္၊ လက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္ၾကားက အိတ္ထဲက ကင္မရာကို ဆြဲထုတ္ျပီး အုတ္တံတိုင္းကြက္မ်ားၾကားက ျမင္ျမင္သမွ်ကို ရိုက္ေနမိသည္။

အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာျပီး ဓာတ္ပုံမည္မွ် ရိုက္မိသြားသလဲ ဆိုသည္ကို မသိေတာ့ေပ။ အမ်ိဳးသားတဦးက ဦးေထာင္ ဘို လမ္းမဘက္ကို ေဖာက္ထြက္ၾကမယ္ဟု ေအာ္သံၾကားရျပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ သံဃာေလးပါးႏွင့္ အမ်ိဳး သား၊ အမ်ိဳးသမီးစုစုေပါင္း ၇ ဦးခန္႔ႏွင့္အတူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ထြက္ကာ ကုန္းကမူတခုကို ေက်ာ္ လႊားတက္ရင္း ဦးေထာင္ဘိုလမ္းမဆီသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ဦးေထာင္ဘိုလမ္းမေပၚမွာ ကိုယ္လိုပင္ ေျပးလာၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ေသြးမ်ားႏွင့္ ရႊဲေနသူမ်ား၊ ဦးေခါင္းတြင္ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ရဟန္း သံဃာမ်ား၊ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား၊
ေသြးမ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာ တျပင္လံုး နီရဲေနသည့္သူမ်ား စသည့္ လူမ်ားစြာ ျပန္လည္ စုမိၾကသည္။

ထိုစဥ္ ဘတ္စ္ကားတစီး ဦးေထာင္ဘိုလမ္းမေပၚသို႔ဆိုက္လာကာ ထိုကားေပၚမွသံဃာအပါး ၁၀၀ ၀န္းက်င္ ခန္႔ဆင္းျပီး အရိုက္ခံထားရေသာ သံဃာမ်ား၊ အရိုက္ခံထားရေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ျပည္သူမ်ားအား ၾကည့္ သည္။

ထို႔ေနာက္“ဦးဇင္းတို႔ကို ပစ္သတ္လို႔ ေသခ်င္ေသပါေစ၊ ဆူးေလဘုရားဆီကို ေမတၱာပို႔ရင္း ဆက္လမ္း ေလွ်ာက္ ၾကမယ္”ဟု သက္ေတာ္ ၃၀ ေက်ာ္အရြယ္ သံဃာတပါးက မိန္႔ဆိုလိုက္သည္။ ထိုသံဃာႏွင့္အတူ တျခားေသာ သံဃာမ်ားႏွင့္ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား ဆူးေလဘုရားဆီကို အေရာက္သြားၾကေတာ့သည္။

လက္ထဲရွိ ကင္မရာထဲတြင္ သံဃာမ်ားကို ရိုက္ေနသည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားရွိသည္။ ဖမ္းဆီးေနေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားရွိ သည္။ ထိုဓာတ္ပုံမ်ားကို အယ္ဒီတာဆီ အေရာက္ပို႔ရမလား၊ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရာေနာက္သို႔ ဆက္ လိုက္ ရမလား ေ၀ခြဲ မရျဖစ္ေနမိသည္။

မီဒီယာခ်င္း မတူေသာ္လည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သတင္းေထာက္တဦး ေရာက္ရွိလာျပီး သူ႔ကို ေပးလိုက္ပါ၊ ပို႔ခ်င္တဲ့ လိပ္စာလည္း ေရးေပးလိုက္ပါဟု ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေပးရမည့္ လိပ္စာကိုေပးသင့္မသင့္စဥ္းစားရ ျပီ၊ သူ႔ကို ကိုယ္သိေသာ္လည္း သူသည္ ဘယ္ဘက္က လူမွန္းကိုယ္မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို လူအမ်ားျမင္ေတြ႕ရေရးက အဓိကက်သည္ဟု စဥ္းစားမိျပီး ကင္မရာထဲက မယ္မိုရီစတစ္ကို ထုတ္ကာသူ႔လက္ထဲ ထည့္္ေပးလိုက္သည္။ မည္သည့္ေနရာပို႔ရန္ မေျပာ ေတာ့ပါ၊ မီဒီယာအားလုံးဆီကိုပဲ ပို႔ေပးရန္ ေျပာလိုက္မိသည္။ သူသည္ ကိုယ့္ကင္မရာထဲက မယ္မိုရီကတ္ အျပင္၊ အျခားသတင္းေထာက္မ်ားဆီက မယ္မိုရီကတ္မ်ားကို လည္း ယူကာ အင္တာနက္ဆိုင္မ်ားရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။

“အခုအခ်ိန္မွာ မီဒီယာမေရြးတာ မွန္တယ္၊ ဒီပံုေတြ အျပင္ကို ေရာက္သြားဖို႔အေရးၾကီးတယ္”ဟု ၀ါရင့္ သတင္းေထာက္တဦးက ေဘးနားလာရပ္ရင္း ေျပာသည္။

ဦးေထာင္ဘိုလမ္းကေန ကန္ေတာ္ၾကီးကို ပတ္၊ မဂၤလာေစ်းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ လံုးျမင္ျမင္သမွ် လူၾကီးလူငယ္မေရြး ၀င္ေရာက္လက္ခ်ိတ္ရင္း လိုက္ပါလာၾကရာ ဆူးေလဘုရားအနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သံဃာေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ လူအုပ္ၾကီးမွာ ၁ သိန္းႏွင့္အထက္ ရွိေနျပီ ျဖစ္သည္။

ဆူးေလဘုရားေရွ႕မွာ ေစာင့္ၾကိဳေနေသာ လူအုပ္ၾကီးကလည္းလက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ေစာင့္ၾကိဳေန သည္မွာ လူေပါင္း ေရတြက္၍ပင္ မရေတာ့ေခ်။
ကင္မရာထဲမွ မယ္မိုရီစတစ္မ်ားယူသြားေပးေသာ မိတ္ေဆြသတင္းေထာက္က လူအုပ္ၾကားထဲမွာ လက္မ ေထာင္ျပရင္း အခုပဲ ပံုေတြ တက္ေနျပီဟု ပါးစပ္လႈပ္ကာ ေျပာျပေတာ့ ရင္ထဲက အလံုးၾကီးတခုလံုး ျပဳတ္က် သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

ထိုပုံမ်ားသည္ စစ္အစိုးရ၏ ရက္စက္မႈ၊ ယုတ္မာမႈ သက္ေသ၊ ဗုဒၶဘာသာတုိင္းျပည္ျဖစ္ျပီး ရဟန္း သံဃာမ်ား ကို ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္သတ္ေနသည့္ သက္ေသ မ်ားျဖစ္သည္ ဟု ေတြးရင္း မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ပူျပီး စပ္ ေန ေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ေနမိသည္။ ထိုပီတိ ကို ႏွစ္သက္မိေသာေၾကာင့္ ကိုယ္သည္ သတင္းေထာက္အျဖစ္ မည္မွ်ပင္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲပါေစ ယေန႔အထိ ေနႏိုင္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။


စက္တင္ဘာ ၂ရ
နံနက္ ၅နာရီ ခြဲ၀န္းက်င္
ရန္ကုန္ျမိဳ႕။

နံနက္ေစာေစာ ၀င္လာသည့္ တယ္လီဖုန္းကသည္မွ်ေလာက္ ဆိုး၀ါးေသာ သတင္းတို႔ကို သယ္ေဆာင္လာ လိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ထားခဲ့ပါ။

“ေငြၾကာယံေက်ာင္းတို႔ မဂၢင္ေက်ာင္းတို႔ အဲဒီလို နာမည္ၾကီးေက်ာင္းတိုက္ေတြကို စစ္တပ္၀င္သြားတယ္၊ ဦးပဥၨင္းေတြကို ရိုက္ႏွက္ျပီးဖမ္းေခၚသြားၾကတယ္တဲ့၊ ပက္ပက္စက္စက္ကို လုပ္သြားတာ ၊ေသြးကြက္ေတြ ဆိုတာ ျမင္မေကာင္းဘူးတဲ့ အဲဒါ သြားမလို႔”ဟု ဆိုလာေသာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ အသံမွာ ငိုသံ ေပါက္ ေနခဲ့သည္။

တယ္လီဖုန္းခ်ျပီးျပီးခ်င္း မခံခ်င္စိတ္က ဟုန္းခနဲထြက္ေပၚလာသည္၊ လက္နက္သာ ရွိရင္ ျပန္တိုက္လိုက္ မည္္ဆိုသည့္ စိတ္အေတြးက ရုန္းၾကြလာခဲ့သည္။

မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ကိုယ္က ဘယ္သူလဲ၊ ကုိယ္ကႏိုင္ငံေရးသမားလား၊ သတင္းေထာက္ လား။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က သတင္းေထာက္ပဲ။

ကိုယ့္တာ၀န္က အျဖစ္မွန္မ်ားကို ျပည္သူမ်ားသိရန္၊ ကမၻာကသိေစရန္လုပ္ေဆာင္ေရး၊ ဤတာ၀န္ကိုေက်ပြန္ ရန္ ကိုယ္ကစိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ၾကိဳးပမ္းရမည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမရင္း ကင္မရာကို အိတ္ထဲထည့္ကာ ေငြၾကာယံေက်ာင္းဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။

ဆႏၵျပပဲြ သတင္းယူစဥ္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခံလုိက္ရသျဖင့္ လဲက် ေသဆုံးသြားေသာ ဂ်ပန္ စာနယ္ဇင္းသမားတဦး (ဓာတ္ပုံ- Reuters)

ေငြၾကာယံေက်ာင္း၀င္း အ၀င္၀ကတည္းက ေျမၾကီးေပၚမွာ ေသြးကြက္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ မွာ လာၾကည့္သူမ်ား၊ သတင္းေထာက္မ်ားရွိသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သူ၊ ဗီဒီယိုရိုက္ေနသူမ်ား ေတြ႕ရေတာ့အား တက္ လာမိသည္။ သို႔ေသာ္ အခဲလိုက္က်ေနေသာ ေသြးကြက္မ်ားကို ျမင္ရေတာ့ ရင္သည္တဆတ္ဆတ္ တုန္လာျပန္ကာ စို႔နစ္ ၀မ္းနည္းလာသည္။

“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရိုက္ခဲ့လို႔ ဒီလို ေသြးခဲေတြထြက္ၾကရတာလဲ မသိဘူး၊ အေတာ့္ကို ရက္စက္တာပဲ”ဟု ၀ါရင့္ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္တဦး၏ ေျပာဆို ေနသံကုိၾကားရသည္။

လက္ထဲမွာ ကင္မရာကို ျငိမ္ၿငိမ္မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မူးေနာက္လာသည္။ ျမင္ျမင္သမွ် ရိုက္ႏွက္ခ်ိဳးဖ်က္ထား သည့္ အပ်က္အစီးမ်ား၊ ဦးေခါင္းက်ိဳးျပတ္ေနေသာ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ တဆူကိုလည္း ေသြးကြက္မ်ားၾကား၊ အပ်က္အစီးမ်ားၾကားတြင္ေတြ႕ရသည္။

ေက်ာင္းတြင္က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးကို စစ္ကာားျဖင့္ တိုက္ဖ်က္ကာ စစ္သား မ်ားက ၾကမ္းတမ္းရိုင္းျပစြာပင္ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမင္ျမင္သမွ် သံဃာမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ေခၚသြားၾကရုံမွ်မက ေက်ာင္းတြင္ လာေရာက္တည္းခိုေနၾကေသာ နယ္မွ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး မ်ားပါမက်န္ ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၾကေၾကာင္း သိရသည္။

ထိုေက်ာင္းက အျပန္တြင္ ၁၉၈၈ တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခဲ့တာလည္း ဒီလို ပဲ ျဖစ္မွာဟု ကိုယ္မျမင္ခဲ့ဘူးေသာအျဖစ္အပ်က္တို႔ကို မွန္းဆပံုေဖာ္ၾကည့္မိသည္။ယခုလည္း ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့သကဲ့သို႔ သံမ်ားကိုလည္း ႏွိပ္စက္ဦးမည္၊ ေထာင္ထဲထည့္ဦးမည္ ဆိုသည္ကို စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေတြးမိျပန္သည္။

ဆူးေလကို မေရာက္ခင္မွာပင္ ေတာင္ဥကၠလာမွာ ပစ္ေနျပီဟူေသာ သတင္းက ၀င္လာသည့္အတြက္ အငွား ကားဆရာကို ေေတာင္ဥကၠလာပ ဘက္ကို ျပန္ေမာင္းေပးရန္ ေျပာေတာ့ အငွားကားဆရာက မလိုက္ရဲေတာ့ ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ကားတစင္းငွားျပီး ေတာင္ဥကၠလာပျမိဳ႕နယ္ ၇၈ ေကြ႕အနီးေရာက္သည္ႏွင့္ပင္ ေျပး လာ ေသာ လူအုပ္ ၾကီးကိုေတြ႕ရသည္။

ကားေပၚက ဆင္းျပီး လူအုပ္ၾကီးဆီသို႔ေျပးသြားရင္း ဓာတ္ပံုရို္က္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က လက္ကို လာဆြဲသည္။ “လာလာ အရမ္းနီးလာျပီ ေျပးၾကမယ္”ဟု ေျပာရင္း သူက လက္ကို ဆြဲေျပးျပန္သည္။

လက္ထဲက ကင္မရာကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေျပးခဲ့ၾကသည္။ မည္မွ်ၾကာၾကာ ေျပးေနမိသည္ မသိ၊ ေနာက္ဆံုး လမ္းေဘးတြင္ အငွားကားစီတစီးရပ္ထားသည္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဆူးေလကို ေမာင္းရန္ ေျပာျပီး ကားေပၚ တက္လုိက္မိသည္။ ေစ်းႏႈန္းပင္ မေမးမိေတာ့ေခ်။

ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ဆူးေလမွာ ျပန္ဆံုတတ္ၾကသည့္အတြက္ ယေန႔တြင္လည္း ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ခန္႔ ကတည္းက ဆူေလးတြင္ လူစုမိေနသည္။ သံဃာမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ႏွိမ္ႏွင္းလိုက္ေသာသတင္းကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကားထားျပီးျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ စစ္ေသြးၾကြေနဟန္တူေသာ စစ္သားမ်ားကိုလည္း ဆူးေလဘုရားတ၀ုိက္တြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရျပီ။ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံု၀တ္ထားေသာ သူတုိ႔က ဒိုင္းမ်ား၊ ေသနတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္၍ ဆူးေလဘုရားအနီးသို႔ လူအမ်ားကပ္မလာႏိုင္ေစရန္ တားထားၾကသည္။

၎စစ္သားမ်ားႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး”ဟု ေအာ္ေနေသာ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။

ခဏအၾကာတြင္ ထိုသို႔ ေအာ္ေနေသာ လူအုပ္ၾကီး ဆီကို စစ္သားမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ စပစ္သည္။

“ပစ္တယ္ေဟ့”ဟု ေအာ္ျပီး လူအုပ္ၾကီးကေျပးသည္။

ထို႔ေနာက္ ရာဘာက်ည္

လုံၿခဳံေရးတပ္ဖဲြ႔၀င္မ်ားႏွင့္ ထိပ္တုိက္ ေတြ႔ေနေသာ ဆႏၵျပသံဃာမ်ား (ဓာတ္ပုံ- AP)

ဆန္ျဖင့္ ပစ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟူေသာ ေျပာသံေၾကာင့္ လူအုပ္ထဲမွ လူတခ်ိဳ႕က မေျပးၾက ေတာ့ဘဲ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ ရပ္ကာ တို႔အေရး ေအာ္လိုက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာေအာ္လိုက္ႏွင့္ ဦးေဆာင္သူမဲ့ေသာ တုိက္ပြဲတခုကို ဆင္ႏြဲၾကျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္လူအုပ္မ်ားလာျပီး လူအုပ္ၾကီးသည္ ဆူးေလဘုရားအနီးသို႔ကပ္ႏိုင္သမွ် ၾကိဳးစား ကပ္လာၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္၊

ခဏအၾကာေတာ့ ဒက္…ဒက္…ဒက္ ဟူေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္အတူ“ပစ္ျပီ ပစ္ျပီ လူေတြ ထိကုန္ျပီ”ဟူ ေသာ အသံၾကားလိုက္ရျပီး လူအုပ္ၾကီးၾကားထဲကေန ဆူးေလလမ္းေပၚ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚထိ ေျပးရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚကေန ၃၅ လမ္းထဲ ခ်ိဳး၀င္လုိက္ေတာ့ လက္မွနာရီျပဳတ္က်က်န္ခဲ့တာကို သိသည္။ ထိုစဥ္မွာ ပင္ ဆူးေလလမ္းေပၚေျပးရင္းလႊားရင္း က်န္ခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္လာသည္။ ႏိုင္ငံျခားသတင္း ေထာက္ တဦးကို ေသနတ္ထိသြားသည္၊ ဂ်ပန္လား၊ တရုတ္လား ၊ ကိုရီးယားလား မသိ၊ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ကင္မရာ ကိုင္ထားေသာ သတင္းေထာက္ပဲဟု သူက ဆိုသည္။

“ဒီေန႔ေတာ့အားလံုးပဲ သတိထားရမယ္၊ ၾကားတာက ဒီေန႔ေရွ႕ကေန ေအာ္လံကုိင္ထားတဲ့သူ၊ အလံကိုင္တဲ့ သူနဲ႔ကင္မရာကိုင္တဲ့သူေတြကို ပစ္မိန္႔ေပးထားတယ္လို႔ ၾကားတယ္၊ ကင္မရာကို ေပၚတင္မကိုင္ၾကနဲ႔”ဟု
သူငယ္ခ်င္း တဦး၏ သတိေပးစကားကို ျပန္အမွတ္ရလိုက္သည္။လက္ထဲက ဆိုနီကင္မရာေလး ကုိ ခပ္တင္း တင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။

သတင္းေထာက္တဦးထိသြားေသာသတင္းကို အယ္ဒီတာကို ေျပာရန္ သတိရလာသည္။ ဖုန္းရွိေသာ သူငယ္ ခ်င္းကို ရွာကာ အယ္ဒီတာထံဖုန္းေခၚေပးရန္ ေျပာရသည္။ ကိုယ့္တြင္ လက္ကိုင္ဖုန္း မရွိသည့္အတြက္ ဖုန္းရွိေသာမိတ္ေဆြတို႔ကိုရွာကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ တြဲသြားရသည္။ သို႔မွသာ သတင္းပို႔ေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ခဏအၾကာအယ္ဒီတာ ထံမွဖုန္းရသည္။ ထိသြားသည့္ သတင္းေထာက္ကို စုံစမ္းခိုင္းသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဘူတာၾကီး ခုံးတံတားေပၚကေန စစ္ကားမ်ားတက္လာကာ ဆူးေလဘက္က ေျပးလာေသာ လူမ်ားကို စစ္ သားမ်ားက ပစ္ေနျပန္သည္။ ေျပးရင္းႏွင့္ပင္ ဖုန္းေျပာရသည္။ ထိုအခ်ိန္က အင္တာနက္လိုင္းအားလံုး ျဖတ္ပစ္လိုက္သည့္အတြက္ တယ္လီဖုန္းကိုသာ အားကိုးရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

လမ္း၅၀ ဘက္သို႔ ေျပးရင္း ဘူတာၾကီး ခုံးထိပ္နားမွာ လူတခ်ိဳ႕ထိသြားေၾကာင္း သတင္းရသည္။ အလံကိုင္ ေသာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(NLD)အဖြဲ႕ဝင္ လူငယ္တဦး က်သြားသည္ဟု ျမင္ခဲ့ရသူ တဦးက ေျပာျပသည္။

“ေခါင္းကို ထိသြားတာ၊ ဖြာခနဲပဲ ေခါင္းက ပြင့္ျပီး အထဲက ဦးေႏွာက္ေတြေကာ ေက်ျပီး က်လာတာ”ဟု သူက ေျပာသည္။

ထုိသူႏွင့္အတူ ေျပးရင္းလႊားရင္းႏွင့္ပင္ လမ္း ၄၅လမ္းထိပ္ေရာက္လာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမၾကီးႏွင့္ ပန္းဆိုး တန္း လမ္းေပၚက လူမ်ားကို ကားမ်ားျဖင့္ ဖမ္းေခၚသြားျပီ ဟူေသာ သတင္းမ်ားကို ဆက္တိုက္ၾကားလာခဲ့ သည္။

ညေန ၃နာရီ ၀န္းက်င္ ၄၇လမ္းထိပ္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္မွ ေန႔လယ္စာ မစားရေသး ေၾကာင္း သတိရလာၿပီး ဗိုက္ကလည္း ဆာလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ စားခ်င္စိတ္က မရွိေခ်။

ထိုစဥ္မွာပင္ တာေမြေက်ာင္းေရွ႕မွာ ပစ္ေနျပီ ဟု သတင္းေထာက္တေယာက္က ေျပာသည္။ ကေလးမ်ား စြာ ထိသည္ဟု ၾကားရသည့္အတြက္ တာေမြဘက္ကို သြားရန္ စဥ္းစားမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆူးေလလမ္းေပၚတြင္ က်န္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ခုခ်ိန္ထိ ေပၚမလာေသး။

သူ႔ကို ေစာင့္ရမည္လား၊ တာေမြကို သြားရမလား၊ သူႏွင့္ မနက္ကတည္းက အတူတူထြက္လာခဲ့သည္၊ အတူ တူ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့ၾကသည္၊ အတူတူ ေျပးခဲ့ၾကသည္၊ ခုေတာ့သူက တေနရာမွာ က်န္ခဲ့ျပီး ကိုယ္က တေနရာ မွာ ေရာက္ေနသည္။ သူ႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူက အိမ္တအိမ္ထဲမွာ ၀င္ပုန္းေနရေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။

“ညေန ၆ နာရီမွာ မာရွယ္ေလာထုတ္မယ္လို႔ ၾကားတယ္၊ ညေန ၃ နာရီ ထိပဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ကားရွိေတာ့မယ္၊ ခုေတာင္ ကားပါးသြားျပီ ျပန္သင့္ျပီ”ဟု သူငယ္ခ်င္းကေျပာရင္း ျပန္သည့္အခါ စုျပီး ျပန္ၾကရန္သူက မွာေန ေသးသည္။

ညေန ၃ နာရီေက်ာ္စပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း ျမိဳ႕ထဲမွဆိုင္ခန္းမ်ား အားလံုးပိတ္ျပီ၊ အိမ္ေတြကလည္း အဝင္ တံခါးေတြေကာ ျပတင္းေပါက္ေတြေကာအားလံုးပိတ္ထားၾကျပီ။

လမ္းေတြေပၚမွာေတာ့ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးေသာ စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး”ဟု ေအာ္ေနေသာ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ရွိေသးသည္၊ သူတို႔သည္ ေျပးလိုက္၊ စစ္ကားျဖင့္ လိုက္ပစ္သည့္အခါ ေအာ္လိုက္ ႏွင့္ပင္။

ညေန ၄နာရီထိုးခါနီးမွာေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္း ၀တ္ထားသူမ်ားက ေလာ္စပီကာႏွင့္ျမိဳ႕ထဲကေန အိမ္ျပန္က်ရန္ လိုက္ေအာ္သည္၊ လိုင္းကားတခ်ိဳ႕ကို မေတြ႕ရ၊ အငွားကားခေတြကလည္း အိမ္ျပန္ရန္ ေစ်းပိုေတာင္း ေန ၾကျပီ။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ေသနတ္သံေတြ တလွည့္ ၊ တို႔အေရးေအာ္သံေတြက တလွည့္စီေပၚေနေသာျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ကို ထားခဲ့ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ျပီး ၆နာရီထိုးေတာ့မည္၊အိမ္သားအားလံုး လူစံုသည့္အတြက္ စိတ္ခ်သြားရသည္။

ဆႏၵျပသူမ်ား အၾကမ္းဖက္ ေခ်မႈန္းခံရၿပီး ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံၾကစဥ္ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြေနၾကေသာ သံဃာႏွစ္ဦး (ဓာတ္ပုံ - Thierry Falise)

သုိ႔ေသာ္လည္း တာေမြအေျခခံပညာေက်ာင္းေရွ႕မွာ၊ လမ္းမေပၚမွာ အိမ္ျပန္မလာေသာ သား ေပ်ာက္ေန သည့္ မိခင္တို႔၏ သားေခၚသံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္ ငိုေကၽြးသံမ်ားကေတာ့ ဆူညံစြာၾကားေနဆဲျဖစ္သည္။


စက္တင္ဘာ ၂၈
အခ်ိန္ ၁၂ နာရီ
ရန္ကုန္ျမိဳ႕။

မည္မွ်ပင္ ရက္ရက္စက္စက္ႏွိမ္နင္းေစကာမူ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေနျပည္သူတို႔သည္ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ သည္ႏွင့္ပင္ ျမိဳ႕ထဲက ဆူးေလအနီးတ၀ိုက္တြင္ စုစည္းမိေနၾကသည္။

ဆူးေလမွတ္တိုင္အနီးတြင္ ရပ္လာသမွ်ေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားအား ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ ၁ ဦး၊ တပ္ၾကပ္ၾကီး ၂ ဦးႏွင့္စစ္သားတဦးတုိ႔က ဆင္းလာသမွ်သူမ်ားကို ေမးျမန္းစစ္ေဆးၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္မ်ား၊ လက္ကိုင္အိတ္မ်ား၊ ျခင္းေတာင္းမ်ားကိုလည္း တခုခ်င္းစီရွာေဖြ စစ္ေဆးေနၾကသည္။

ကင္မရာကို အေသအခ်ာ ဖြက္ယူလာခဲ့ေသာ္လည္း အေသးစိတ္စစ္ေဆးေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ စိတ္ပူ ပန္စြာ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္လာသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းမ်ားတခုခ်င္းစီ ထုတ္ျပေနရင္း မၾကာခင္ကင္မရာကိုေတြ႕သြားေတာ့မွာပဲဟု ပူပန္ စိတ္က ေသြးတိုးလာကာ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ပူလာသလိုျဖစ္လာေသာ္လည္း လက္ဖ်ားတို႔က ေအးစက္ လာ သည္။

အိတ္ကို ရွာေနေသာ တပ္ၾကပ္ၾကီးက ေအာက္ဆံုးမွာ ထည့္ထားေသာ စကၠဴဘူးကို ထုတ္လာျပီး ဒါဘာလဲ ဟု ေမးလိုက္ေသာအခါ ဖိနပ္ထည့္ထားတာဟု ေျဖလိုက္ေသာအသံသည္ ပံုမွန္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုဘူးကို လက္ျဖင့္ ဆၾကည့္ရင္း အိတ္ထဲျပန္ထည့္ေပးကာ ေနာက္တေယာက္ကို စစ္ေဆးရန္ ေခၚလိုက္ခ်ိန္တြင္ တစကၠန္႕မွ်ပင္အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ဘဲ ထိုေနရာကေန တခ်ိဳးတည္း ထြက္လာေတာ့သည္။

ဆူးေလလမ္းမၾကီးေပၚမွာေတာ့ လူမ်ားရွင္းလ်က္ရွိသညကို ေတြ႕ရသည္။ လုံထိန္းမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ားကိုမူ ဆူးေလတ၀ိုက္ တြင္ေတြ႕ျမင္ေနရဆဲပင္။

အေနာ္ရထာလမ္းမၾကီးေပၚမွာေတာ့ လူငယ္တခ်ိဳ႕ရွိေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔သည္ အက်ႌျဖဴမ်ား ေအာက္တြင္ တီရွပ္ အနက္ေရာင္၊ တီရွပ္ အနီေရာင္၊ တီရွပ္ အ၀ါေရာင္တို႔ကို ၀တ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပ သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမေပၚတြင္ လူမ်ားျပန္စုမိလာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက လူတခ်ိဳ႕က လည္း ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမေပၚကို ေရာက္လာၾကသည္။

ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ကေန ၃၀၀ ေလာက္ထိ ရွိေသာ လူအုပ္သည္ ဆူးေလ ဘုရား နားမွာ ေစာင့္ေနေသာ စစ္သားမ်ားအား မဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေထာင့္ေနရာ ကေန “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေအာ္၍ ဆႏၵျပၾကျပန္သည္။

တခ်ိဳ႕ကလည္း စစ္သားမ်ားျမင္သာေစရန္ ေရွ႕သို႕ပိုတိုးကပ္လာၾကျပီး တံေထြးေထြးျပၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ေတာ့ စစ္သားမ်ားအား ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေနၾကသည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ပင္ ပန္းဆိုးတန္း ဘူတာၾကီး ခုံးတံတားေပၚ ကေန စစ္ကားမ်ား ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

တဘက္ကလည္း မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚမွ စစ္သားတခ်ိဳ႕က ပန္းဆိုးတန္းထိပ္တက္လာသည္။ လူအုပ္ၾကီး သည္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ စစ္ကားမ်ား ၾကားညွပ္မိေသာေၾကာင့္ေၾကာက္အား လန္႔အားႏွင့္ပင္ ေဘးတဘက္ တခ်က္ရွိေနအိမ္မ်ားထံသို႔ေျပး၀င္ပုန္းၾကသည္။

အိမ္အခ်ိဳ႕မွာ တံခါးဖြင့္ေပးျပီး ေျပး၀င္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလက္ခံၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ကမူ မည္မွ်ပင္ တံခါးေခါက္ေခါက္ ဖြင့္မေပးဘဲ ပိတ္ထားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က တိုက္ခန္းေတြေပၚ တြယ္တက္သူက တက္သည္၊ ဖြင့္မေပးေသာ တံခါးတို႔ကို တဒံုးဒံုးထုရင္းႏွင့္ပင္ စစ္သားေတြ ဆြဲေခၚသြားသည့္ေနာက္ ပါသြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။

ေရွ႕မွာ စစ္သား၊ေနာက္မွာလည္း စစ္သားျဖစ္ေနသည့္အတြက္ နီးစပ္ရာ ရပ္ထားေသာ ထရပ္ကားတစင္း ေအာက္သို႔၀င္ပုန္းလိုက္သည္။ ကား၏ ဘားတန္းကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ယွက္ျပီး ခိုထားရင္း ကင္မရာပါသည့္ အတြက္ ဖမ္းမိပါက မလြယ္ ေၾကာင္း စဥ္းစားမိကာ ကင္မရာကို လြင့္ပစ္လိုက္ရမလားဟုစိတ္ကူးမိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မလုပ္ရက္ပါ၊ မလုပ္ႏိုင္ပါ၊

ဆႏၵျပသူမ်ား အၾကမ္းဖက္ ေခ်မႈန္းခံရသည့္ ေနရာတြင္ က်န္ရစ္ခ့ဲေသာ ေသြးကြက္မ်ား ႏွင့္ ဖိနပ္မ်ား (ဓာတ္ပုံ - AFP)

ကင္မရာကို ျပဳတ္မက်ေစရန္ လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ကားဘားတန္းမွာခိုေနရင္း အသံေတြၾကား ေနရသည္။ အိမ္ေတြေပၚ ၀င္ေျပးေသာ လူေတြကို စစ္သားေတြက ျပန္ဖမ္းေခၚလာျပီး ပန္းဆိုးတန္းထိပ္ရွိ ကုလားဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းကာ ပါးရိုက္သံၾကားရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ေၾကာက္ လန္႔ တၾကား ေအာ္ဟစ္သံ၊ ငိုယုိသံမ်ား ၊ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ေတာင္းပန္သံမ်ား စသည့္အသံတုိ႔ကို ၾကားေနရ သည့္အတြက္ ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသည္။

လက္ႏွစ္ဘက္လံုး အံေသလာသည့္အတြက္ လူတကိုယ္လံုး ဘုတ္ခနဲ ေျမေပၚကို က်သည္။ ကမန္းကတန္း ပင္ ေၾကာက္လန္႔စြာႏွင့္ ကားဘားတန္းကို ျပန္ခိုသည္။

ထိုသို႔ႏွစ္ခါေလာက္ျပဳတ္က်ျပီးသည့္အခါမွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ ဟု စဥ္းစားကာ ကားေနာက္ရွိ ေလး ေပခန္႔ရွိေသာ မီးစက္ေနာက္တြင္ ၀င္ပုန္းမည္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကားေအာက္ကေန တြားသြားျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

မီးစက္နားအေရာက္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးတဘက္ ဖ်တ္ခနဲပြင့္လာတာေတြ႕ရျပီး၊ အသက္ ၆၀အရြယ္အဖိုးၾကီး တေယာက္ေပၚလာကာ လက္ဟန္ျဖင့္ လက္ယက္ေခၚေလသည္။ ၀မ္းသာစိတ္ျဖင့္ ထိုအိမ္ထဲေျပး၀င္ လိုက္ သည့္ တိုင္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လံုျခံဳၿပီဟု မသတ္မွတ္ရဲေသးပါ။ စစ္သား မ်ားက အိမ္မ်ားကို တံခါးဖြင့္ခိုင္းျပီး လိုက္ရွာေနဆဲျဖစ္သည္။

ဖုန္မ်ား၊မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ညစ္ေပေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ တုန္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ကို တခ်က္ၾကည့္ျပီး ေရတခြက္ ခပ္တိုက္ပါသည္။ ထိုေရကို ေသာက္အျပီးမွာေတာ့ အေမ ဟု တကာ ငိုလိုက္မိသည္။ ကားေအာက္မွာ ၀င္ ပုန္း စဥ္တုန္းကလည္း ပထမဆံုး အေမ့ကို သတိရသည္။ ယေန႔မနက္ အိမ္ကမထြက္ခင္ မသြားရန္အေမ တားခဲ့သည္ကိုလည္း ျပန္မွတ္မိေနသည္။ ျပီးမွကုိယ့္မိသားစု၀င္ေတြ၏ မ်က္ႏွာေတြကို တေယာက္ခ်င္းစီ ျပန္ျမင္ ေယာင္ကာ စိတ္အားတင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အေျခအေနျငိမ္သက္ျပီဟုထင္ရေသာအခါမွ အိမ္ရွင္ အဘြားက ေနာက္တံခါးေပါက္ေန ထြက္ျပီး တဘက္ အိမ္ကို ကူးရန္ ထုိအိမ္၏ အေရွ႕ဘက္ကေန ထြက္သြားရန္ ေျပာသည္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ထြက္လာသည့္ အခါ စစ္သားမ်းမရွိေသာတဘက္လမ္ေပၚသုိ႔ေရာက္သြားျပီး စုရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာ ၄၇ လမ္းရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဆိုင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်းကိုေတြ႕ရေသာ္လည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက၊ သတင္းေထာက္တခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံရ ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ျပီးေတာ့ အဖမ္းအဆီးၾကမ္းေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။

ညေန ၃ နာရီတြင္ ထိုဆိုင္က ထခဲ့ေသာ္လည္း လမ္းမၾကီးက ရွင္းေနျပီ။ ဘတ္စ္ကားေတြ အငွားကားေတြ လည္း မရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း ဆူးေလဘုရားအနီးမွာေတာ့ ေသနတ္သံ တဒက္ဒက္ႏွင့္ၾကားေနရဆဲျဖစ္ သည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးသည့္ စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး” ဆိုသည့္ ေအာ္သံ မ်ား ကေတာ့ တိုးလ်စြာ ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ရွိေပျပီ။

ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး အထိမ္းအမွတ္ ဆႏၵျပ

Saturday, 26 September 2009 20:02 ဇာနည္မာန္
Irrawaddy

စက္တင္ဘာ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈ ၂ ႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္အထိမ္းအမွတ္ ဆႏၵျပပြဲကို အိႏၵိယ ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားက ယေန႔က်င္းပၾကသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလက ျမန္မာျပည္ တဝန္းျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈအား အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းခဲ့ျခင္းကို မေမ့ေပ်ာက္ၾကရန္ႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္မွ သံဃာထုအား ေတာင္းပန္လာသည္ အထိ ဆက္လက္ သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္သြားရန္အတြက္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္သည့္အေနျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အိႏၵိယႏုိင္ငံ နယူးေဒလီ ျမဳိ႕လယ္ရွိ ဂ်န္တားမန္တားပန္းျခံတြင္ ဆႏၵျပပြဲကို ဦးေဆာင္ေနသည့္ သာသနာ့ ဥေသွ်ာင္အဖြဲ႕အိႏၵိယ ဌာနခြဲ ဥကၠဌ ဦးပညာေဇာတ ကမိန္႔သည္။

အိႏၵိယႏုိင္ငံ နယူးေဒလီ ျမဳိ႕လယ္ရွိ ဂ်န္တားမန္တားပန္းျခံ ေရႊဝါေရာင္ အထိမ္းအမွတ္ဆႏၵျပပြဲ (ဓာတ္ပုံ - ဧရာဝတီ)

“ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ျပည္သူကိုယ္စား ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵျပတာကို သံဃာေတြကို အၾကမ္းဖက္ ႐ိုက္ႏွက္ ဖမ္းဆီးခဲ့တာေတြကို မေမ့ဖို႔ သံဃာေတြကို ဒီလိုကဲ့ရဲ႕ ေစာ္ကား ရႈတ္ခ်ျပဳမူတဲ့ စစ္အစိုးရကို ဗုဒၶ ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္အတိုင္း ညီညီညြတ္ညြတ္ ပတၱနိကၠဳဇၨန ကံကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားဖို႔ မေႏွာင့္ ယွက္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္” ဟု ဦးပညာေဇာတ က မိန္႔ဆုိသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆိုင္ရာ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုမွ ရဟန္းရွင္လူမ်ား ေသြးေျမက်ခဲ့ရသည့္ ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ၂ ႏွစ္ျပည့္အခ်ိန္တြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို စစ္အစိုးရအား ဆက္လက္၍ သပိတ္ေမွာက္ ကံေဆာင္ရန္ ႏႈိးေဆာ္ထားျပီး စစ္အစိုးရမွ သံဃာထုအား ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္းမျပဳပါက ေအာက္တုိဘာ ၃ ရက္ေန႔မွ စ၍ တတိယအၾကိမ္ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈ ျပဳလုပ္မည္ဟု ေၾကညာထားသည္။

အဆိုပါ ဆႏၵျပပြဲတြင္ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈကာလအတြင္းက က်ဆံုးသြားသူမ်ား၊ ဖမ္းဆီးခံရသူ အာဇာနည္မ်ားကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ တမိနစ္ ျငိမ္သက္ျခင္း၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံေရာက္ သံဃာေတာ္မ်ားက ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ဖတ္ ျခင္းတိုကို ျပဳလုပ္ၾကၿပီး ၆ေပခန္႔ရွိသည့္ 'Burma Devil Than Shwe' ဟု ေရးသားထားေသာ ကာတြန္း ႐ုပ္ေျပာင္ကို မီး႐ိႈ႕၍ 'စစ္အာဏာရွင္ က်ဆံုးပါေစ' 'စစ္အစိုးရ အလိုမရွိ' ဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကသည္။

ဆႏၵျပပြဲ တက္ေရာက္လာသည့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အင္အားစု ၁၂၀ ေက်ာ္တို႔သည္ သာသနာ့အလံမ်ား၊ စက္တင္ဘာကာလအတြင္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ႐ိုက္ကူးထားသည့္ ဓာတ္ပံုမ်ား၊ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ခံေန ရေသာ အရွင္ဂမၻီရ အပါအ၀င္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ပံုမ်ား၊ စက္တင္ဘာအေရးခင္းကာလ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ကို ထင္ဟပ္ေရးဆြဲထားသည့္ ရုပ္ေျပာင္ကာတြန္းမ်ားကိုလည္း ကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္။

ယေန႔ ဆႏၵျပပြဲတက္ေရာက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(ျမန္မာႏိုင္ငံ) သဘာပတိအဖြဲ႔၀င္ မသင္းသင္း ေအာင္ ကလည္း“၈၈ က စလို႔ စက္တင္ဘာ မွာပါ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႔ ရက္စက္စြာ ႏွိမ္နင္းမႈေအာက္မွာ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို သတိ ရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေက်မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုမေက်တဲ့အတြက္ က်မတို႔မွာ ဘာေတြတာ၀န္ ရွိ လာလဲ ဆိုတာလည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ မ်ိဳးဆက္ သစ္ေတြကို က်မတို႔ေတြ ဘာမွားခဲ့လဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရး အခုထိ မေအာင္ျမင္ေသးတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုက ႏွိပ္စက္တာကို ခံေနရေသးလဲ ဆိုတာကို သတိျပဳျပီး ဒီသင္ခန္းစာေတြကို လက္ဆင့္ ကမ္းရမွာျဖစ္ပါတယ္”ဟု ေျပာဆိုသြားသည္။

စက္တင္ဘာ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္တပါးကလည္း ကိုယ္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည္မ်ားကို ျပန္လည္မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ျမန္မာသံ႐ုံးေရွ႕မွာလည္း ေရႊဝါေရာင္အထိမ္းအမွတ္ ဆႏၵျပ(ဓာတ္ပုံ - ဧရာဝတီ)

ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ့ရွိ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕တြင္လည္း၂ႏွစ္ေျမာက္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ေန ့အထိမ္း အမွတ္အျဖစ္ ထိုင္းတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ရဟန္းေတာ္ ဆယ္ပါးခန္ ့ဦးေဆာင္ကာ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ား၊ အေနာက္ႏိုင္ငံသားမ်ား စုစုေပါင္း(၅၀)ေက်ာ္က ဆႏၵျပခဲ့ၾက သည္။

ေရွးဦးစြာ သံဃာေတာ္မ်ားက ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကေသာ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ ေမတၱာပို႔ကို ရြတ္ဆိုၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ သံဃာ့ တပ္ေပါင္းစုႀကီး၏ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ကို ျပည္ပေရာက္ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႕(ဘန္ေကာက္)မွ အတြင္းေရးမွဴး ဆရာေတာ္ ဦး ကု႑လက ဖတ္ၾကားသည္။

ဦးကု႑လက ယေန ့ျပဳလုပ္ေသာ ဆႏၵျပပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး“ဦးပဥၨင္းတို ့အခု ဒီသံရံုး ေရွ႕မွာ လာၿပီး ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ၂ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္လုပ္တာဟာ သာမန္သေဘာ အထိမ္းအမွတ္လာလုပ္ တာမဟုတ္ပါဘူး၊ ့အမွန္တရားအတြက္ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ ့အမွန္တရားအတြက္ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာကို သစၥာလာဆိုတာ ျဖစ္တယ္၊ နအဖ စြပ္စြဲသလိုမ်ိဳး ဦးပဥၨင္းတို ့ဟာ သံဃာအတုအေယာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး သံဃာ့ကံေဆာင္ပြဲဆိုတာ ဘုရားရွင္ခြင့္ျပဳတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္၊ ဒါကို ဦးပဥၨင္းတို ့ျမန္မာျပည္ သားအားလံုးနဲ ့ဆိုင္တဲ့ ေဟာဒီ ျမန္မာသံရံုးေရွ႕ မွာ သစၥာလာဆိုတာ”ဟု မိန္ ့ၾကားသည္၊

ယေန႔တြင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္း၌လည္း တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ လူငယ္မ်ားက ၂၀၀၇ ကာလတြင္းက သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြခ်ီခဲ့သည့္ လမ္းမ်ားအတိုင္း ေဆးနီမ်ားကို ယေန႔မနက္ပိုင္းက ပက္ျဖန္းခဲ့ၾကသည္ဟု အဆိုပါ လႈပ္ရွားမႈ တြင္ ပါ၀င္သူ လူငယ္တဦးကဆိုသည္။

အဆိုပါ ေဆးနီမ်ားကို ယေန႔ေန႔လယ္ခင္းတြင္ စည္ပင္ဝန္ထမ္းမ်ားက လိုက္လံဖ်က္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ ေၾကာင္းႏွင့္ ျမိဳ႕ တြင္း လူစည္ကားရာ ေနရာမ်ားတြင္ လံုျခံဳေရးမ်ား တင္းၾကပ္စြာခ်ထားျပီး ကင္းလွည့္ ရဲကားမ်ားလည္း ေတြ႔ရသည္ဟု ျမိဳ႕ခံမ်ားကဆိုသည္။

ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး စတင္ျဖစ္ပြားရာ ပခုကၠဴျမိဳ႕ႏွင့္ အျခားျမိဳ႕မ်ားျဖစ္သည့္ မႏၱေလး၊ ျမင္းျခံ၊ ေညာင္ဦး တို႔တြင္လည္း လံုျခံဳေရးမ်ား တင္းက်ပ္ေနျပီး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ သံဃာမ်ားကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈမ်ားရွိသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာျပသည္။

ဤသတင္းအား ထိုင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အေျခစိုက္ ဧရာဝတီ သတင္းေထာက္ ဘေစာတင္ ပူးေပါင္း ေရးသားသည္။

ေရႊဝါေရာင္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ ဆႏၵျပပဲြ နယူးေဒလီတြင္ က်င္းပ

ျမင့္ေမာင္

တနဂၤေႏြေန႔၊ စက္တင္ဘာလ 27 ရက္ 2009 ခုႏွစ္ 13 နာရီ 22 မိနစ္

နယူးေဒလီ (မဇၥ်ိမ)။ ။ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ၂ ႏွစ္ျပည့္ ဆႏၵျပပြဲ တရပ္ကို အိႏၵိယႏိုင္ငံ နယူးေဒလီၿမိဳ႕လယ္ရွိ ဂ်န္တားမန္းတား အရပ္၌ ျမန္မာ အင္အားစုမ်ားက ယမန္ေန႔တြင္ က်င္းပခဲ့သည္။ ေမတၱာပို႔ ခ်ီတက္ ဆႏၵျပသည္ကုိ စစ္အာဏာပုိင္မ်ားက ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းသျဖင့္ သံဃာႏွင့္ ျပည္သူအခ်ဳိ႕ ေသြးေျမက် ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၊ ေသဆံုးခဲ့ရသည့္ ၂ ႏွစ္ေျမာက္ေန႔တြင္ အိႏၵိယေရာက္ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ား၊ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား ဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္က စုေပါင္း ဆႏၵျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေလာင္စာဆီနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ အဆမတန္ ျမင့္တက္လို႔ လူထုရဲ႕ အေထြေထြ အက်ပ္အတည္းကုိ သံဃာေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔ ဆႏၵျပခဲ့တာကုိ စစ္အစိုးရက ရက္ရက္စက္စက္ အၾကမ္းဖက္ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ မတရားတဲ့ လုပ္ရပ္္ဆိုတာ သံဃာေတြဟာ ျပည္သူလူထုကုိယ္စား မီးေမာင္းထိုးျပလိုက္တာပါ။ ဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္ႏွင္းသတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္" ဟု အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ (အိႏၵိယ) ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္ ဦးပညာေဇာတက ဆႏၵျပပဲြတြင္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔တြင္ မေကြးတုိင္း ပခုကၠဴၿမိဳ႕မွ သံဃာအပါး ရာေပါင္းမ်ားစြာက ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပသည္ကုိ လုံၿခံဳေရး တပ္ဖဲြ႔ဝင္မ်ားက အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခဲြခဲ့ရာ၊ သံဃာ ၃ ပါးကုိလည္း ဓာတ္တိုင္၌ တုပ္ေႏွာင္၍ ႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ခဲ့သျဖင့္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူမ်ား ေဒါသထြက္ခ့ဲရာမွ ျမန္မာျပည္ ၿမိဳ႕နယ္ အမ်ားအျပားတြင္ သံဃာလူထု ဆႏၵျပပဲြမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း ရန္ကုန္၌ ျပဳလုပ္သည့္ သံဃာ-လူထု ဆႏၵျပပဲြမ်ားကို အာဏာပုိင္မ်ားက စက္တင္ဘာလ ၂၆-၂၇ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ ပစ္ခတ္ၿဖိဳခဲြခဲ့သည္။ ထိုျဖစ္ရပ္တြင္ သံဃာ-လူထု အနည္းဆံုး ၃၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု ကုလသမဂၢက ဆိုေသာ္လည္း၊ ျမန္မာ အတိုက္အခံမ်ားဘက္က အနည္းဆံုး ၂၀၀ ခန္႔ ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းေျပာဆိုသည္။ ေရႊဝါေရာင္ လႈပ္ရွားမႈအၿပီး စစ္အာဏာပိုင္မ်ားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားအတြင္း အၾကမ္းဖက္ ဝင္ေရာက္စီးနင္းရာ သံဃာႏွင့္ သီလရွင္ စုစုေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္ဒဏ္မ်ား ခ်မွတ္ခံခဲ့ရသည္။ ေရႊဝါေရာင္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ မတိုင္ခင္ ယခုလအတြင္း ၿမိဳ႕နယ္အခ်ဳိ႕မွ သံဃာအပါး ၂၀ ထက္မနည္း ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရသလို၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈကို အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္ျခင္း၊ တယ္လီဖုန္းလုိင္းမ်ား ၾကားျဖတ္နားေထာင္ျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ေနေၾကာင္း သတင္းမ်ားက ဆုိသည္။ ''ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ဝါတြင္းေတာင္ မေရွာင္ဘဲ ဖမ္းဆီးမႈေတြ ဆက္ရွိေနတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့ သံဃာေတြကိုလည္း စစ္ေၾကာေရးစခန္း မေရာက္ခင္ လူဝတ္လဲခိုင္းတာေတြ ရွိတယ္္” ဟု ဆရာေတာ္ ဦးပညာေဇာတ က မိန္႔ဆိုသည္။ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ လႈပ္ရွားမႈအတြင္း အဖမ္းခံရသည့္ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ အရွင္ဂမၻီရ အပါအဝင္ အက်ဥ္းက် သံဃာမ်ားကို ျပန္လႊတ္ေပးရန္ႏွင့္ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပခဲ့ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚ ျပဳမူခဲ့သည့္ အျပစ္မ်ားကို လာမည့္လ ၂ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထား၍ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရန္ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ သံဃာအဖဲြ႔မ်ားက စစ္အစိုးရကုိ ေတာင္းဆုိထားသည္။ လိုက္ေလ်ာမႈ မရွိပါက ၃ ရက္ေန႔မွ စတင္၍ ပတၱနိကုဇၨနကံေဆာင္သပိတ္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ထပ္မံဆင္ႏဲႊမည္ဟု ဆိုၾကသည္။

Burmese monks demonstrate in Dhaka on 2nd anniversary of Saffron Revolution

Narinjara

9/27/2009

Dhaka: The International Burmese Monks Organization (Bangladesh Branch) observed the second anniversary of the Saffron Revolution in Dhaka, Bangladesh on September 26 by staging a demonstration against the Burmese military junta.

U Thila Wantha, Secretary of the group, said, “Today is the second anniversary of the Saffron Revolution. So we came here to voice our concern about the current political imbroglio in Burma. We demand that the military junta release all political prisoners including Aung Sann Suu Kyi, monk Gambira and U Ithariya.”

U Thila Wantha was speaking during the demonstration staged outside the Bangladesh high court in capital, Dhaka.

During the demonstration, over 40 Burmese democracy activists, including monks and women shouted slogans against the junta demanding the release of political prisoners immediately, a stop to oppression of monks and the Burmese people and chanted for the victory of the democracy movement.

U Thila Wantha said, "We also protested against the constitution drawn up by the Burmese regime for the 2010 elections. The constitution is not beneficial for our country and will be dangerous for our people in the future. The constitution is only to legitimize army rule in Burma in perpetuity.”

The demonstration began at 10 am and concluded at 11 am.

During the demonstration, the monk’s organization distributed a statement in both English and Burmese to journalists and Bangladeshi people, who gathered in support of the demonstration.

In the statement, the monks urged and reminded Burmese people to seek protection against the new constitution drawn up by the junta and the 2010 elections. The statement added that the constitution and 2010 election are only for the political benefit of the military rulers, not for the people.

The Burmese monks observed September 26 as the annual Saffron Revolution day because many monks were killed by the Burmese junta in Rangoon when monks staged demonstrations against the regime.

During the second anniversary of the Saffron Revolution, the junta deployed hordes of security personnel throughout Burma, including in Sittwe, the capital of Arakan state.

According to sources among monks, the authorities not only deployed security forces in Sittwe but also closely watched many monasteries in the town. Monks in Sittwe had to spend time inside monasteries during the second anniversary of the Saffron Revolution.

Monks’ Struggle Continues Behind Bars

Irrawaddy

---

By WAI MOE

Saturday, September 26, 2009

---

Two years after the Saffron Revolution, Burma’s ruling regime is showing no signs of relenting in its efforts to suppress dissent among the country’s 400,000 Buddhist monks.

Although the Burmese junta released 7,114 prisoners in an amnesty last week, it included only 128 political prisoners—and just four out of more than 200 monks now behind bars.

Saffron-robed monks chant the “Metta Sutta” in central Rangoon during a September demonstration (Photo: Myat Moe Maung/The Irrawaddy)

Meanwhile, according to the Assistance Association for Political Prisoners-Burma (AAPP), a human rights group based in Thailand, the junta continues to round up monks suspected of subversive activities.

“About 20 monks were arrested in September. We are still in the process of identifying them,” said AAPP Joint Secretary Bo Kyi, adding that the Burmese authorities are still keeping a close eye on monks.

Thousands of monks were arrested following the crackdown on the mass protests of September 2007, known as the Saffron Revolution because they were led by saffron-robed monks demanding political reforms. Most were released after a brief period of detention, but at least 237 monks remain in prison, some serving sentences of more than 60 years.

Although Burma’s ruling generals are avowed Buddhists, this has not prevented them from coming down hard on the monks, who are traditionally revered in Burma’s predominantly Buddhist society.

“The junta doesn’t treat the detained monks with respect. They tortured and abused them when they raided the monasteries, and have continued to mistreat them in the prisons,” said Bo Kyi. “Their only thought is that anyone who challenges them is their enemy.”

Former political prisoners interviewed by The Irrawaddy said that prison life is especially hard on monks.

“After they arrested me, I suffered many humiliations. The first was when they disrobed me by force,” said Pyinnya Jota, one of the leaders of the Saffron Revolution, who was imprisoned twice and later fled to Thailand.

Although the monks are stripped of their status when they are put in prison, most try to continue to observe monastic rules. This includes eating only twice a day, both times before noon.

However, the monks’ first meal of the day, normally eaten shortly after the dawn alms round, when food is collected from devout laypeople, is not available in prison. This means that monks can eat only once a day, at midday, resulting in malnutrition and other health problems.

Some monks try to solve this problem by setting aside their afternoon meals for the following morning. However, under prison regulations, prisoners are forbidden to refuse food when it is given to them.

“Some prison officials will let us hold on to our dinner so we can eat it the next morning. But others punish us for keeping food in our cells,” said a monk in Rangoon who is a former prisoner.

“If that happens, they try to force-feed us. This is why it is so difficult to keep our monastic vows in prison,” said the monk, speaking on condition of anonymity.

Some monks also complained that their jailers refused to address them by their monastic names—an act of disrespect that they saw as more than just a personal affront.

“This is an insult to the entire Buddhist community, like referring to the Buddha by his lay name,” said a young monk in Rangoon who was briefly detained during the crackdown on the Saffron Revolution.

Another monastic practice—shaving the head as a symbol of severing worldly ties—is also forbidden in prison, effectively denying the monks of any recognizable sign of their religious identity.

Ironically, monks detained for political reasons were treated much better during the British colonial era than they are today. At that time, monks were separated from other prisoners so they could maintain their vows.

This changed under the dictatorship of Ne Win, whose Burma Socialist Programme Party (BSPP) abolished the separation of lay and monastic prisoners, declaring that “socialism treats all people equally.”

The BSPP also made it a rule to forcibly disrobe monks arrested for political offenses—a practice the current regime applies zealously in its efforts to deprive its monastic critics of their moral authority.

Besides their unique status, another reason the junta is especially fearful of monks is that the monastic community, the sangha, is the only institution that rivals the military in size and organization.

There are estimated to be around 400,000 monks in Burma, compared to 350,000 soldiers. Apart from performing religious duties, they also play a key role in education, social work and disaster relief efforts, as witnessed during the aftermath of last year’s Cyclone Nargis.

“Monks are highly respected by Burmese people, for many reasons,” said Bo Kyi. “But the regime thinks that by arresting, disrobing, torturing and mistreating them, it can reduce them to something less than they are.”

Buddhist monks plan peaceful protests during G-20

By Carl Prine, TRIBUNE-REVIEW, September 19, 2009

Pittsburgh, PA (USA) -- Dozens of Buddhist monks are coming to Pittsburgh for a week of peaceful protests during the Group of 20 summit When "Uprising" anarchists and other activists take to the streets for an unpermitted march toward the David L. Lawrence Convention Center on Thursday, monks and laypeople from Burma and Tibet will be strolling Downtown, in the North Side and in Oakland, to draw attention to the suffering of people living under dictators.

"We will pray," said Ashin Nayaka, a monk in the International Burmese Monks Organization. "We will pray for the people in Burma. We will sit in meditation. We will march peacefully, and we will ask the leaders to help us change Burma."

Burmese monks want the world to focus on a military junta that violently cracked down on monks during the Southeast Asian nation's 2007 "Saffron Revolution." Tibetans want to draw attention to the plight of mountainous Tibet, a former theocracy invaded by China's communist army in 1950 and later absorbed into the republic.

Dave Ackerman of Gibsonia, a local organizer, predicts 300 to 400 Tibetan Buddhists are coming to Pittsburgh, and maybe more. A weekend conference in Minneapolis, home to thousands of exiled Tibetans, is expected to enlist more volunteers to make the trek to Pittsburgh, and the popular Tibet Truth Internet site is urging Tibetans nationwide to do so.

Once here, they'll mix with the region's small Tibetan and Burmese populations and many more area college students expected to pray and rally with them.

"The thing about the issue of Tibet is that the media often don't pay attention unless somebody does something violent. But Tibetans don't try to be violent. The Tibetans who are coming here are going to be peaceful because that's their way," said Ackerman.

Ackerman said the Tibetan monks and their followers will stay at local Unitarian-Universalist churches and at people's homes.

Margaret Howe, a program director at a Bay Area Buddhist center, the Clear View Project, said the Burmese monks will stay at the City of Asylum, a refuge for exiled writers in the North Side and the home of exiled Burmese author Khet Mar. She expects more than 200 exiled Burmese dissidents to join them.

"Burmese monks eat one meal, and that's before noon," said Howe. "They'll have Burmese food cooked by the Burmese community. It's a very important dynamic in Burma that the people feed the monks food and the monks serve the people. It's an important cycle of receiving and offering."

After the Burmese monks' Thursday morning "peace walk" from the North Side to Point State Park — Tibetan monks starting from Oakland will meet them there — the spiritual Burmese leader Venerable U Kovida will speak at 3 p.m. at Emmanuel Episcopal Church in the North Side. On Friday, both groups plan to walk from Oakland toward the convention center, part of a larger "People's March" sponsored by the Thomas Merton Center in Garfield that's expected to draw thousands.

The monks will walk at the front because march organizers believe their presence calms others.

"Many people say, 'What good does it do to march quietly or stand before a building and pray?' But you have to remember that many of these monks and those who have followed them here are desperate people," said Mary-Kate Oreovicz, an International Tibet Movement organizer from Bloomington, Ind.

"Many who are coming to Pittsburgh have been tortured or imprisoned. When they show up, it means something. People in a march and the world leaders meeting both have to tell themselves, 'We now have to pay attention to them.' "

Monks under close surveillance

Monks under close surveillance

by Mizzima News

Tuesday, 01 September 2009 17:55

New Delhi (Mizzima) – As the second anniversary of the Saffron Revolution draws near, arrests, searches and monitoring of monks have been stepped up by the authorities in monasteries in Buddhist majority Burma. Three policemen and an officer from the Religious Department of Magwe division on August 30 raided the room of the head monk U Yaywada of Ngwe Taung monestry in Chauk Township, Magwe Division in Central Burma. “They came and searched the monastery at about 4.30 p.m. on Sunday. The chief monk was not present when they came and started searching. He has been on a trip for a long time. They searched the chief monk’s room and directed us to inform them when he comes back,” a young monk close to the monestry told Mizzima. “U Yarwada was said to be active during the Saffron Revolution. I wonder whether that was the reason why they came and searched,” he said. Similarly, monks from monasteries in Chauk Township said that some monasteries were being watched by policemen in plain clothes. “We knew the police were from Chauk Township as soon as we saw them. They are found in houses and street corners near the monasteries. Their hand phones are tucked at the waist. Almost all the monasteries are being monitored,” said a monk. In 2007 September, monk-led demonstrators chanted Metta Sutra and marched on the streets of Rangoon, Mandalay and other big cities. The demonstrators demanded a dialogue between the military regime and opposition leader Aung San Suu Kyi. But the junta cracked down brutally on the demonstrations, using the army, which killed at least 10 people. Meanwhile, the authorities arrested an assistant chief monk form Shwe Zaydi Parli University monastery in Yenanchaung Township, Magwe division and a young monk from Mandalay monastery in Pakkokku on August 27 and 28. “I saw the chief monk being arrested and taken in a car. The police from Magwe division and the chairman of the Quarter Peace and Development Council were present,” an eyewitness close to Shwe Zaydi monastery told Mizzima. Later, the chief monk was taken to Rangoon.

Campaigning Monks

2009

Campaigning Monks

Article URL: http://journalism.nyu.edu/pubzone/streetlevel/2009/monks/

By Kate Branch

Outside their dingy brick building, nine Burmese monks huddled around the latest underground update from their brother monks back in Burma. Four hundred monks unaccounted for, the fax said. Two hundred more in prison.

Since the failure of the September 2007 uprising in Burma they helped lead, New York City has become a central place of refuge for Burmese monk-activists, many on the run for their lives.

This office-cum-monastery in Elmhurst, Queens, has been fashioned into the unlikely international headquarters of the monks’ resistance movement. It’s a nexus of prayer, to embody dharma, the Buddha’s tradition of loving kindness and compassion; solace and refuge for displaced monks; and a center of international advocacy for political and social freedom in Burma. The country, renamed Myanmar by its military rulers, has been controlled by military governments since 1962, when a coup toppled the civilian government. None of the periodic protests to demand opening and democracy has had much success.

The monks in America quietly considered the latest report. Their bodies were wrapped in red-orange robes of different shades, twisting from front to back, starting at their ankles and finishing over their left shoulders. At home, traditional Burmese monastic life has been nearly obliterated, they told me. Whether or not they’d ever been in jail, monks in Burma are now afraid to wear their robes. The government has managed to strip away their identities.

“Only here can we keep our traditions alive,” said Ashin Nayaka, a visiting religion professor at Columbia University who was serving as the group’s translator.

The Elmhurst monks are an elite group. The spiritual director, Venerable U Pannya Vamsa, 83, is Burma’s leading expatriate monk dissident. He came to the United States 30 years ago, and built this country’s first Burmese Buddhist temple, in Los Angeles. Opposite him was former political prisoner U Aggadhamma, who survived five years of daily torture. U Kovida – away in California to promote democracy for Burma — was a leader of the September 2007 uprising, the so-called Saffron Revolution.

At 26, U Kovida, from the rice growing land of both Buddhism and Islam, on Burma’s western coast bordering Bangladesh, is youngest of this group of refugee monks, and also considered the most “liberal.” He became a monk at age 12. In 2007, when skyrocketing fuel prices sparked protests, and democracy activists, monks and ordinary people began to take to streets to protest decades of repressive rule, the authorities raided Kovida’s monastery. So Kovida set off for Yangon, the former capital, to join the demonstrations.

“I don’t like to just pray,” he said. “Because it won’t do anything. If you want to be free, breathe, you have to fight.”

In Yangon, 2,000 protesters and 500 monks sat on the tiled floor of 152 foot-high golden domed Sule Pagoda. U Kovida called on 10 fellow monks to help him lead a march, and 15 came forward. They led columns of demonstrators down the streets.

Their leadership was soon felt: around the city, other groups of monks began to organize marches. Led by as many as 50,000 monks, the demonstrators grew to some 150,000 in number, Human Rights Watch reported at the time.
The government soon began a violent crackdown. “The police pulled off the monks’ robes and beat them,” U Kovida remembered.

Kovida dyed his newly-budding hair blond, stripped off his saffron robes and climbed over a brick wall. Carrying a false identification card and wearing a crucifix around his neck, he made his way toward the Thai border. For two weeks he hid in a tiny abandoned wooden hut in a small village 40 miles outside of Yangon. There was no running water, and little food. He was afraid to make any noise. Finally he left, running out barefoot in the middle of the night, diving into bushes and ditches whenever a car passed. By the time the October 18 edition of “The New Light of Myanmar” had falsely accused him of hiding “48 yellowish high-explosive TNT cartridges” in his monastery, Kovida was already in Thailand. He soon applied for asylum in the United States.

Stories of the Generation of ‘88

About 50,000 Burmese live in the United States, 2,000 of them in Elmhurst, a downtrodden neighborhood full of middle and working class immigrant families. Some Burmese here are families with children, looking for education; others are adults looking for work. But many are refugees, who simply don’t look back. And the monks who live in Elmhurst say they have no intention of returning soon.

The Elmurst Burmese community began forming after the last big spurt of anti-junta protests, in 1988, and the cancelation of a 1990 parliamentary election won by the party of democracy activist Aung San Suu Kyi, who remains under house arrest. U Aggadhamma, an activist of the Generation of ’88, has a story to tell from that time.

The barefoot monks filed inside, to their acetic main room, with its single couch and big oriental rug. They pulled their white folding chairs into a circle and prepared to talk.

U Aggadhamma sat very still, lips pursed, looking nervous at the prospect of sharing his story. He hesitated, looking around the circle of his fellow monks. Spiritual Director U Pannya Vamsa nodded in encouragement, and said, in a low, hypnotically calm om of a voice: “She wants the truth.”

Shortly after the ’88 protests, U Aggadhamma said, he was sentenced to five years in jail. His crime was refusing alms from government officials—a thousand-year-old tradition specifying that monks may refuse aid from those they want to rebuke for breaking Buddha’s laws.

In prison, Aggadhamma was stripped naked, and forced to lie on the cold cement floor of the cell. His jailers tortured and beat him when he would not answer their questions. After five years, “I completed my suffering,” he said, and was released. He resumed wearing his saffron robe, and agitating against the regime, though he likely would have been punished had he been caught. Then in 2000, he won the green card lottery, and with it the right to live in the United States.

“He was a lucky monk,” U Nayaka, his translator, teased.

U Aggadhamma didn’t smile. He gazed at the wall, an absent look in his eyes. His chair was closest to a string of lights hanging over a 35-pound white pearl statue of Buddha carried from India, displayed on a shelf of the faux-wood bookcase. For a moment, the flashes of green, red, and yellow lights seemed to make his orange-red robe shine the brightest.

Most of the monks live in monasteries, but the organization keeps a small staff a headquarters. Every morning at 5, they rise and pray to the white pearl Buddha in a corner. “We don’t pray to the statue, but see it and our mind goes to Buddha,” explained U Khemissara, a youthful monk nicknamed “The Monk Star.” He got this nickname because, before he became a monk, he was the hottest rock musician in Burmese Elmhurst.

“Hard rock,” he specified.

U Khemissara came to New York at 17, and attended Cardozo High School in Bayside, one of New York City’s best public high schools. He became lead guitarist of Mahura (Black Stone), which performed for the Burmese community. The group’s most popular song was “Breaking the Law.” But in 2006 he found a new calling: he returned to Burma, and joined the monkhood.

“The junta tried to make it seem like I came to Burma to cause trouble and stir the people,” he said shaking his head.
By the time he’d returned to New York in May 2007, he’d shaved off his shoulder-length rocker hair. But he is still a kind of lead vocal, with a hard voice. He organized and led the protest in front of the Burmese consulate in New York in September 2007, urging compassion for the monks, nuns, and people he’d left behind in Burma three months before. He roared on behalf of those suffering from poverty, hunger and health problems.

“They have no voice,” U Pannya Vamsa said in a choked outburst. “They have no voice.”

Though Elmurst is wracked by recession, the monks have no wants. As in Burma, they rely on the local community for food, and their monastery for shelter. Their people offer them new robes each year, in the traditional Kathina ceremony, as a sign of respect and appreciation for the monks’ work. Now such traditions can only be practiced outside Burma, the monks said sadly.

I was allowed to attend the Elmhurst Kathina ceremony this year.

“Spicy or ordinary?” asked Kyaw Ray Zhan, a Burmese student on hand for the ceremony. He handed me a dish of noodles, with sliced white fish, fried beans and purple onions and greens, and bowl of fish soup. For dessert, Ray served five assortments of gel-like desserts that jiggled when they moved. That made him laugh.

Ray, 30, came from the same region as U Kovida, rural Rakhine. His choppy black hair and long black eyelashes stuck straight out. His teeth bent in, and broke through his wide smile. Before he and others marched all day and night in other anti-junta student demonstrations of 1996, he’d been studying technology. But in 1996, the schools were shut down. The police kicked and dragged him, and beat him on the thighs. With others he was piled into the cars headed for a military camp, and interrogation. “You couldn’t turn your head,” he said. “People died in those cars.”

He arrived in Elmhurst in 1999. Now works on the monks’ website, and studies computer science at the City University of New York. “I wanted to leave because I would have most likely gone to jail,” he said. “Or died.”

With no sign of loosening of the repression at home, the Burmese refugee community in Emhurst keeps growing. Forty new émigrés recently arrived.

Mornings, Burmese expatriates bring the monks food, and either water or traditional Thai iced tea, a green sugary juice with a hint of lemon taste. Because the United States is rich in opportunity, the monks said, the Burmese expatriates can work and make donations.

They spend most of the morning meditating, and offering spiritual guidance to their donors. They teach Buddhist lessons, and pray and chant to the Buddha five to seven times a day.

After noon, they don’t eat solid food. They devote their minds and bodies to the Buddha; sit with visitors, and work to raise awareness about the tragedy of Burma.

Many also spend time researching, studying, and reading. In Burma, there are American libraries available to those who can pay for $15 membership fee. “Most cannot,” Ray said.

Before leaving for California, U Kovida, took ESL classes, and spent much of his free time at the Elmhurst public library, reading books, such as “Gandhi, Che Guevara, many biographies,” Ray said.

One Friday, walking home from English class, Kovida stopped to talk to a homeless man.

“[He] was sitting on the ground, looking as if he was paying homage. He was a drinker,” Kovida said. “I really, really, have peace for him, so I speak a little bit to him. I know that many people are looking at me. But we all need the peace, the kindness, the love, even if he is drinking, drug, homeless.” A new understanding of the universal need for compassion flooded over him. “I realized [this] because of him.”

The monks are dogged political activists. While car radios blast at stoplights and yellow cab drivers honk and streetwalkers snarl as they pass the brick office, they campaign for U.S. and international backing for their cause, via peaceful demonstrations and words of loving-kindness.

“Our enemy is our country,” said U Nayaka. “And if American people help us…”

“If international people help us,” interrupted U Pannya Vamsa, shooing away the statement as if it had been buzzing in his ears for years. The monks want the U.N. Security Council to support an arms embargo against Burma, but need to convince China, India and Russia to back that initiative. The European Union and the United States have already called on the Security Council to do so, and have also urged the Burmese government to release all political prisoners (a leading opposition group puts the number of political prisoners at 2,100). Each letter the monks write closes with the phrase: “In Peaceful Happiness.”

As they put it in a December 2008 letter to U.N. Secretary-General Ban Ki Moon: Ours is a “simple quest for human rights, democracy, and a decent life not lived in constant fear and deprivation.”

Today, the monks place their hope in President Barack Obama. As they said in their November congratulatory letter to the then president-elect, “We hope that your message of change will ripple out to our country.” They’re waiting to see.

Article URL: http://journalism.nyu.edu/pubzone/streetlevel/2009/monks/

A project of the Department of Journalism at New York University.
© 2007 New York University.